Je ziet het regelmatig in omschrijvingen staan van advertenties of van showcases van collecties van eigenaren: het woord ‘mint’. Natuurlijk wist ik dat het niks te maken had met een frisse smaak, ook de eerste keer niet toen ik het woord zag verschijnen. Al snel leerde ik dat het een populaire term is om aan te geven dat een product in nieuwstaat verkeert, vooral onder retro-gamers. Er is niet vastgelegd waar een product aan moet voldoen om mint te zijn, maar universeel zijn we het er denk ik wel over eens: er mogen nergens scheurtjes zijn, er mag geen verkleuring zijn, er mogen stickers op zitten, er mag niet op geschreven zijn, het mag geen water- of koffieschade hebben. Je begrijpt het denk ik inmiddels; er mag eigenlijk niks mee gebeurd zijn. Precies het product zoals het ooit in de winkel heeft gelegen.
Zelf kan ik een onaangetast exemplaar van één van mijn favoriete games uit het pre-Euro tijdperk (kuch Link’s Awakening) enorm waarderen, en ik heb ook een behoorlijk aandeel hiervan in mijn handen gehad. Ik zie de aantrekkingskracht ervan en heb met name waardering voor het feit dat de hoeken van een kartonnen doosje nog perfect 90 graden zijn en niet ingedeukt zijn. De meeste van deze problemen ervaar ik tegenwoordig niet. Ik verzamel uitsluitend Nintendo DS en 3DS. Zoals je ongetwijfeld weet zijn de ‘hoesjes’ van deze spellen van kunststof gemaakt en heel gemakkelijk te vervangen. Problemen zoals butsen, scheuren en vervormingen zijn daarmee vrijwel uitgesloten. Betekent dat dat ik alles per sé mint wil hebben? Voor mijn eigen collectie wel, omdat dat eenvoudig te realiseren is. Ga maar eens na; hoe eenvoudig is het om een sticker van een kunststof case te verwijderen?
Wat als ik bijvoorbeeld een NES, Gameboy of N64 collectie zou hebben? Dan was ik denk ik toch een stuk soepeler geweest dan dat ik een jaar of tien geleden was. Ik ben de imperfecties zelfs gaan omarmen. Een prijsstickertje hier, een verkleurde zijkant daar, een koffievlekje op de handleiding. Ze vertellen een verhaal, en elke game heeft zijn unieke verhaal. De prijsstickertjes verwijzen in het geval van kartonnen doosjes dikwijls naar het melancholische gulden-tijdperk (en leggen helaas de huidige inflatie ook pijnlijk bloot). Een verkleurde zijkant kan betekenen dat de game niet in een kast is weggestopt, maar in de vensterbank heeft gestaan, zodat hij nog wel zichtbaar was. Een koffievlek op de handleiding kan zijn gekomen doordat iemand de handleiding doornam onder het genot van een bakkie pleur. Al deze kleine onvolmaaktheden geven zo’n game karakter.
Als je zoals ik een beetje fantasie hebt, komt een game al tot leven nog voordat je hem in een console hebt geduwd. Je moet alleen even de tijd nemen om het te beschouwen en je zal merken dat een exemplaar in nieuwstaat dan eigenlijk best saai is…
Door: Robin Bruins
